viernes, 7 de marzo de 2008

Simplemente....maravillosa


luto de su mirada, torre de arena
llenando el escenario de copla-jazz
suele donar su calma, no dando más
que un bolero vestido de piel morena

la pena de rojo cruza su boca
que llora una historia de amor tan mortal
que se te hace imposible de soportar
de tanto doler, si su voz te toca

triste desgrana ella con su martirio
sin más herramienta que su corazón
una memoria rota hecha delirio

el fuego abraza el negro de su cuerpo
quemándole el alma envuelta de un dolor que,
sin saber por qué, se le queda dentro.

1 comentario:

Altan dijo...

Qué bo...
Lleve molt de temps necessitant algo que m'inspire d'eixa manera tan intensa... aprofita el subidón muñeca ;) jajajaja que estes coses se pasen pronte.
M'alegre de que un espectacle bonic i emocionant te recordara a mi i lo molt que segurament m'agradaria. A vore si lo proxim no m'ho perc.

Molts besets (amb un poquet d'alérgia, si no te molesta) ;p